ح.بریالی
ظاهرا اين تصوير،در راستاى همگونه بودن نام هاى خانواده گى ( احمدزى) ونيز وسيله یی براى بيان مشتركات قومى دو تا فيگور غنى ونجيب الله ، كار گرفته شده است . اما در حقيقت امر همين تصوير نيز وپخش آن از واقعيت هاى زياد درونى نيز پرده برمي دارد كه چند تاى آن را قابل ذكر ميدانيم .
اول – به كاربُرد واستفاده اينچنيى نام هاى طائفوى و اتكاء وافتخار بر كلاه خاندانى وقومى ( احمدزى) ويا هم ( زى) هاى ديگر ، پديده ايست كه در طول تاريخ سياسى افغانستانِ تقريبا همۀ مدعيانِ قدرت گيرى و دولت خواهى بر آن لم داده اند وبه حيث يك ابزار وسنت پوسيدۀ فيودالى وكوچي گرى از آن در برآمدسياسى خود استفاده ها بردند و خود را بر بستر آن به عيش ونوش رسانده اند . تكيه بر كلاه خاندانى / قومى كه بيشتر جبروت ودست بالا داشتن سران اقوام وطائفه ها وخاندان هایی كه به صورت ميراثى صاحب قدرت وجاه ومنزلت ميشدند را نماينده گى ميكند ، فصل و با ب مشترك ورويكرد هاى تمامى قوم پناهان بوده و اين استفاده به صورت ابزارى در همين راستاى تحكيم منافع زمينى حاكمان مختلفه بكار گرفته شده است . آنچه هويت اشرف غنى را بيشتر نمايان ساخته اتكا بر شؤونيسم قومى/ زبانى بوده ويكى از اساسى ترين اتكا هاى معنوى وى رامى سازد كه صورت استفاده از آن به نحوى سيستماتيك از زمان سيطرۀ طالبان تاكنون به جامعۀ سياسى افغانستان كاملا روشن است . اما صورت اين استفاده براى ياران نجيب الله !
زمانى كه حزب ديموكراتيك خلق در قدرت بود اساسأ در تمامى آن حاكميت نجيب را نه به نام نجيب احمدزى وحتى نجيب ( الله) صدا نمي زدند بلكه رفيق نجيب كه گويا پيشوند افتخار چپ آن زمانى بود مى ناميد ند . وقتى اين رفيق !! نجيب به دستور وتحكم حزب كمونيست شوروى سياست منع جنگ با مجاهدين ( مصالحۀ ملى ) را إعلام كرد ، به اعتبار همان مسأله تصميم گرفته شد تابا هرگونه نمايشى كه حتى رنگ وبوى چپى داشته باشد ، رسما وتاريخا وداع شود همان بود كه طى كنگرۀ دوم آن حزب تصميم گرفته شد تا در پهلوى پراتيك ناكام گذشتۀ شان ، از اسم ورسم حزب ودولت دموكراتيك شان گرفته تا همۀ ساختار ها وبرنامه هایی كه در آن حتى اگر در كدام سطرى از آنها کلمۀ ( دموكراتيك) باقى مانده باشد ، به خاطر إعلام يك انقلاب پسروانۀ ديگر از ميان برداشته شود وهمزمان با آن « رفيق!! نجيب » هم به « داكتر نجيب الله» تغيیرمكان وزمان پيدا كرد. ولى حالا تفويض مدال« احمدزى»برايش در حقيقت گام ديگريست تاجايگاه واقعى وى را و آن حزب ويارانش را در صف ملى مذهبى هایی چون اشرف غنى وعبدالله وكرزى وظاهر شاه وغيره مشخص تر بسازد.
دوم- اين تصوير را ياران حزبى نجيب الله احمدزى در بحبوحۀ همين دور دوم انتخابات تهيئه وپخش نموده اند زيرا آنها ميدانند كه خاستگاه اشرف غنى احمدزى ونجيب الله احمدزى واقعا همسان بوده و اين دو جريان فكرى فصل باب مشتركى را ایجاب مینماید كه شديدا به شؤونيسم قومى نيازمند بوده و به نوعى اين ميراث چركين قبيله وى را نماينده گى كنند.
هردو جريان به شیوه های مختلف در صدد يارگيرى از سران قوم ، گروه هاى مذهبى از جنس هاى متنوع ، مليت خواهان، روشنفكرانِ شكست خورده از حريفان خود شان ، تجار ونماينده گان بورژوازى، خرده بورژوازى ، زمين داران وملاكين قومى ، هستند وبه اين شيوه بحيث يكى از راهكار هاى عقب مانده وفريب كارانه اما بدرد بخور در سياست هاى جريان هاى ملى مذهبى ِ جهان سومى متوصل ميشوند .
اكثريت مطلق هواداران هردوى اين زنده وان مردۀ احمدزى ، تمركز شانرا بالاى همين علائم ونشا نه هاى عصر عتيق معطوف داشته اند زيرا اين سنگر مبارزۀ قومى وزبانى وچسپيدن به قوم وعشيره وطائفه و افتخار بر تولد در پشت كوهان شتر ، أفغانيت وپشتون ولى را نيز بلاهت ونشا نه عظمت قوم وحتى پيشرفت وتعالى براى افغانستان ميدانند. تمامى اين تياتر و نمايش هاى تبليغاتى چون ايستادن بالاى جا نماز ، گاهى درصف اول نماز در مسجد، پوشيدن پيراهن تنبان ، گاهى ايستاده ودست دعا به آسمان بلندكردن ، گاهى با چپن وجيلك تظاهر كردن ، گاهى با پكول ودستار ، گاهى با پوشيدن إحرام ودر حال طواف به دور خانۀ كعبه ، گاهى با عناوين الحاج وشهيد وغيره خلاصه با استفاده از همه امكانات وابزار هاى عقب مانده وپوپنك زده خودرا به مردم افغانستان عرضه كردن ، جُز جهل و باورمندی عمیق شان به پس روى تاريخى ونوعى از همان پوپوليسم ِ ارتجاعى چيزى ديگرى را تبارز نميدهد و اينها همه از جمله أشكال وسوژه هاى فرسوده یی است كه فقط در راستاى فريب مردم به آن پناه برده ميشود و در زمرۀ تاكتيك هاى ارزشمندِ!! سياسىِ تحميق توده ها ، تاريخ افغانستان نتائج سودمندش را براى چنين نخبه گان عوام فريب تحويل داده و اين ” رهبران ! ” چرا بايد بدان متوصل نشوند .
مقالات رسیده
