همه رويدادها و شخصيتهای بزرگ تاريخ جهان، به اصطلاح دوبار به صحنه می آيند، … بار اول بصورت تراژدی و بار دوم به صورت کمدی”. چنانچه ديده ميشود کنفرانسهای بن اول و دوم نيز ازين قاعده مستثنی نيستند. کنفرانس بن اول در دهسال قبل با تمام انتظارات و خوش باوريهای عمومی در عمل سرآغاز يک پروسه دردناک و تراژدی تازه ای بود، کنفرانس بن دوم در شرايط که ارتجاع و امپرياليسم ظرفيت و قابليت شانرا را در عرصه عملی به نمايش نهاده اند، نمايش خنده داری بيش نيست. کنفرانس بن اول نه فقط در مرکز توجه افکار جهانی و مديای بين المللی قرار داشت که نقطه عطف در حيات سياسی افغانستان و منطقه پنداشته ميشد، اما کنفرانس بن دوم در واقعيت امر يک نشست بی خاصيت و تکراری است که معلوم نيست در عمل جز يک تلاش مجدد اما ناموفق در وحدت با طالبان چه دستاورد و پيامدهای ديگری را در پی خواهد داشت.
بياد داريم که مديای جهانی با چه بوق و کرنای برگذاری کنفرانس بن اول را تبليغ کردند اما آن کنفرانس با بقدرت رساندن و ائتلاف گروهها و شخصيتهای جهادی، قومی و جنگسالار، عليرغم وعده ها و تبليغات عوامفريبانه، فقط در مسير سياه روزی، تداوم جنگ و نابرابری و بی حقوقی هرچه بيشتر انسانهای مظلوم کشور ما به پيش رفت. بعد از گذشت يکدهه از توافقات بن جنگ و خونريزی، مسئله ايکه امپرياليستها علت اصلی مداخله خود عنوان کرده اند، پديده است که دامنه آن هر روز گسترش می يابد. افغانستان هنوز بدترين کشور در جهان برای زنان و کودکان بشمار ميايد. ميزان توليد و قاچاق مواد مخدر، فقر و بيکاری و مهمتر از آن تفاوت درآمد و فاصله طبقاتی بيش از هر زمانی در کشور افزايش يافته است. کنفرانس بن اول نه فقط سرآغازيک تراژدی جديد برای مردم افغانستان محسوب ميگردد که برگذار کنندگان آن، امپرياليسم و ارتجاع ، نيز موفقيت نداشته اند و در گرداب جنگ و تضادهای متعددی گير کرده اند. اين وضعيت دشوار عمومی که شامل حال مردم و دشمنان مردم هردو ميشود، از خود عوامل و راه حلهای و چشماندازهای متفاوت دارد. امريکا و متحدين در دهسال قبل، برخلاف خوش باوريهای عده ای که ترکيب کنفرانس بن اول را مجبوريت و نبود آلترناتيف بهتر می پنداشتند، نيروهای دلخواه و متحد خود را گرد آوردند و بقدرت رساندند. کنفرانس اول بن يکبار ديگر به همه مخصوصا به ليبرالهای ما نشان داد که نيروهای قابل اعتماد امپرياليستی چه نیرو هایی هستند؟ همچنان کنفرانس به تازه ليبرالهای وطنی فهماند که بورژواها و امپرياليستها مسئله ای بعنوان خواست و مطالبه مستقل مردم و طبقات پائين اجتماعی را نه به رسميت می شناسند و نه به آن وقعی می گذارند ونيز خواست و منافع طبقات متخاصم آشتی پذير نيستند. همچنان ثابت شد که شعار ها و مطالبات مانند تامين دموکراسی و حقوق بشر امپرياليستی و بورژوازی در عمل و واقعيت به چه معنی است. شايد تذکر اين حقيقت پس از اين همه تجارب دهسال اخير و مخصوصا با توجه به هدف اصلی کنفرانس دوم بن اضافی بنطر رسد اما درک ماهيت عملکرد امپرياليستی برای دفاع از آزادی و منافع توده های پيشرط هر مبارزه ای سالم سياسی در آينده است. کنفرانس دوم بن که تلاش تازه ای در هم کاسه کردن تمامی اسلاميستها و مرتجعين در خوان قدرت به شمار ميآيد، ميتواند يک راه حل و حتی بهترين راه حل برای ارتجاع و امپرياليسم باشد، اما قطعا اين راه حل سازش ضد انقلابی و “اتحاد مقدس” دشمنان مردم و دشمنان کارگران و توده های مردم است.
آلترناتيف و راه حل نيروهای پيشرو و انقلابی و منافع مردم و طبقه ای کارگر افغانستان در تقابل کامل با راه حلهای دشمنان آنها و از جمله کنفرانسهای از نوع کنفرانس بن قرار دارد. اينبار در آستانه برگذاری کنفرانس دوم بن با برخورداری از کارنامه يکدهه امپرياليسم و ارتجاع در افغانستان و منطقه، کمتر کسی به اهداف، عواقب و پيامدهای اين کنفرانس برخلاف کنفرانس اولی توهم دارد و باوجود آن، سازمانهای و نيروهای آزاديخواه، پيشرو و سوسياليست در قدم اول مسئوليت دارند تا از ماهيت و اهداف ارتجاعی اين کنفرانس و بويژه سياست مصالحه با طالبان و همقطاران آدمکش آنها پرده بردارند. در شرايط که ارتجاع و امپرياليسم هر روز بيشتر از قبل با عملکرد خود به ابهامات ميان توده ها پايان می بخشد و هرچه بيشتر به بحران و تضادهای لاينحل گير ميکنند، زمانی آن فرا رسيده است تا سوسياليستها و نيروهای آزاديخواه با صلابت و بامطالبات روشن خود پا به ميدان بگذارند
زنده باد سوسيــــــــــــــاليسم
کميته اجرائيه سازمان سوسياليستهای کارگری افغانستان
26 نوامبر
مقالات رسیده
