اخيرا دولت جمهوری اسلامی ايران موج تازه ای از سياست آشکارا ضد انسانی و فاشيستی در قبال کارگران مهاجر افغانستانی و خانواده های آنها در دستور کار قرار داده است. برخورد تبعيضانه که با ممنوع ورود قراردادن پارکی برای پناهندگان افغانستانی در استان فارس آغاز شد که سپس با ممنوعيت اقامت افغانها در بعضی استانها و شهرها نظير استان مازندران و غيره توسعه يافت. رژيم با لجام گسيختگی به تضييقات ازين دست بسنده نکرده و اينک با زيرپا نهادن تمامی پرنسيپ و موازين انسانی و بين المللی، حذف فزيکی، ايجاد وحشت و شکنجه روانی کارگران مهاجر افغانی و خانواده های محروم و بيدفاع آنها به مرحله اجرا نهاده است. در کارنامه ننگين اخير رژيم ممنوعيت فروش مواد غذائی و دارو به افغانها و حواله کردن کنترول اسناد افغانی ها به هر اتباع ايرانی شامل ميگردد. رژيم اسلامی همانند سايررژيم های فاشيستی ميکوشد به اعمال جنايتکارانه خود شکل مردمی بخشيده و دست اوباشان حزب اللهی و بسيچی را در کنترول، غارت و چپاول افغانها بيدفاع باز نمايد. اين طرح اکنون با يورش وحشيانه اوباشان بی يونيفرم رژيم در به آتش کشيدن خانه و کاشانه های کارگران مهاجر افغانستانی و کشتن و دستگيری آنها از يزد آغاز گرديده است.
انعکاس گسترده موج اخير بيگانه ستيزی رژيم، نمايندگان رژيم را واداشته تا اين جنايات خود را بگونۀ توجيه نمايند. تلاشهای رژيم و هم مسلکان فاشيست آن در توجيه اين جنايات آشکارو ضد انسانی تاکنون کاملا بی نتيجه بوده است و اين اولين بار نيست که رژيم اسلامی مرتکب چنين جنايات در مورد پناهندگان افغانستانی مقيم ايران ميگردد. تاريخ جمهوری اسلامی مملو از جنايات عليه بشريت آزاديخواه، زنان و کارگران است. قربانيان اصلی اين رژيم از همان آغاز تا بحال مردم شريف و آگاه ايران بوده است و مردم آزاديخواه ايران در مبارزه با اين رژيم اسلامی و فاشيستی قربانی های فراوان داده اند. حمله ددمنشانه رژيم بر کارگران مهاجر بمثابه ضعيف ترين گروه اجتماعی در ايران، بيان روشن زبونی و در تنگنا قرارگرفتن رژيم اسلامی است. اين حمله بزدلانه به انسانهای کارگراست که در طی بيشتر از سه دهه با حقوق ناچيز و شرايط دشوار با انجام دشوارترين کارها در آبادانی ايران سهم مهم داشته اند. شرايط دشوارکه بمشکل ميتوان در ساحه جغرافيائی ديگر غير از ايران پيدا سراغ کرد. برخورد غير انسانی با کارگران پناهنده ای افغانستانی ابعاد گسترده و متنوع داشته که از زخم زبان و تحقير در کوچه و بازار گرفته تا شکنجه های رژيم و اردوگاههای فاشيستی تل سياه واراک را شامل ميشود. مسئله کارگران مهاجر برای رژيم تاهنوز نقش بلاگردان را بازی نموده و سران رژيم اسلامی هر زمانيکه با خشم و نفرت وسيع کارگران و توده های ستمديده در نتيجه فقر و بيکاری در ايران مواجه شده اند، مشکل کارگران مهاجر را علم نموده اند تا اذهان توده های کارگر و شهروندان ايرانی را منحرف سازند. شگرد سخيفانه سياسی که در نتيجه تکرار حالا بازار مصرف چندان ندارد و تنها مشخصه اصلی و بارز آن شدت عمل بيشتر است که رژيم اسلامی ناگذير است در هر نوبت تازه از خود بجا گذارد.
درک اين نکته اکنون دشوارنيست که حمله اوباشان جمهوری اسلامی بر کارگران مهاجر بيدفاع در يزد و شهرهای ديگر طرح تازه ای رژيم نگريسته شود زيرا رژيم اسلامی با اينکار از يکسو ميخواهد جنايات تازه را يک عمل مردمی جا اندازند و رژيم را از عواقب سؤ آن مصئون سازد و از سوی ديگر اذهان و نارضايتی ناشی از نابسامانی سياسی، اقتصادی و اجتماعی که با تحريمها اخيربوخامت گرائيده، به سمت ديگری منحرف سازد. شگرد ناموفق که با محکوميت گسترده و قاطع احزاب و سازمانهای سياسی و اجتماعی هم در داخل وهم در خارج از ايران، به رسوائی هرچه بيشتر رژيم منجر شده است. رژيم اسلامی ايران مانند همه رژيمهای استبدادی و ضد کارگری در جهان بقای خود را در تفرقه کارگران و توده های مردم ميداند و دايما کوشيده است که آنرا تشديد و بازتوليد نمايد. حمايت وسيع احزاب و نهادهای کارگری ايران از کارگران مهاجر در سالهای اخير، کابوس جمهوری اسلامی يعنی اتحاد کارگران را، بواقعيت نزديکترنموده و بدون ترديد آن روز دور نيست که کارگران درايران اعم از مهاجر و غير مهاجر بمثابه يک طبقه واحد در برابر رژيم فاشيستی اسلامی بايستند و توازن قوا در مبارزۀ طبقاتی را به نفع خود متحول سازند. کارگران مهاجر افغانستانی بيش از سی کار و اقامت در ايران جز طبقه کارگر آنکشور است و هر فرد آز آنها در صورت تمائل به اقامت دايمی در آن کشور، بلادرنگ بايد از تمام حقوق و مزايای شهروندی بهره مند گردند. وطن هر کس جائی است که در آن کار می کند.
زنده باد وحدت و همبستگی کارگران!
زنده باد سوسياليسم!
کميته اجرائيۀ سازمان سوسياليستهای کارگری افغانستان!
12 جولای 2012
مقالات رسیده
