آنانی که در رابطه به عقائد مذهبی به طور عام و در رابطه به عقائد اسلامی به طور خاص در توهم به سر میبرند و هنوزههم از چنبرۀ ازخود بیگانه گی وتحجرفکری رهایی نیافته اند ، بادیدن جنایات و دهشت افگنی ها و وحشی گریهای اسلامستها و گروهای جناتیکار و تروریست اسلامی ، مگویند : اینان نمیتوانند نماینده گان اسلام حقیقی باشند و می افزایند که اینان یک مشت تروریست و دهشت افگن هستند ، اینان نه تنها مسلمان بلکه انسان هم نیستند ، اینان یک مشت آدمهای وحشی وچپاول گر هستند وغیره وغیره… ومیگویند : اسلام حقیقی و اسلام ناب محمدی دعوت به عدالت ، إنصاف ، برادری ، محبت ، همزیستی مسالمت آمیز و چیزهای دیگری از این قبیل مینماید…و مثالهایی از آیات قرآن و گفته های رهبرمسلمانان جهان محمد بن عبدالله نیز میآورند . مثلا ، میگویند : اسلام گفته است : انماالمؤمنین إِخوَةٌفاصلِحُوا بَینَ أَخَوَیکُم … والصُّلحُ خَیرٌّ … و 
أَمرُهُم شُوری… وبا تأکید خاطر نشان مینمایند که هیچیک از غزوات محدی و هیچیک از حروب و جنگهای اسلامی که تا کنون به وقوع پیوسته است ، تجاوزی نه بلکه تدافعی بوده است ، وغیره و غیره
از این دوستان که در همچو یک توهم وتاریکی خطرناک و مأیوس کننده قرار گرفته اند باید پرسید : خوب دوستان عزیز ، گیریم که اسلامیستها وأعضای سازمانهای تبه کار اسلامی مانند القاعدة و جُندالله و سپاه صحابه و طالبان و غیره ، مسلمان نی و شما که خواهان صلح و همزیستی مسالمت آمیز و أخوت اسلامی هستید ؛ مسلمان و نماینده گان حقیقی اسلام و محمد و الله هستید . سؤال ما از شما اینست :
اسلام حقیقی که همان احکام صریح قرآن و سنت ویا کارنامه های “ پیامبرِ ” اسلام محمد بن عبدالله بوده ودر مجموع ” اسلام ناب محمدی ” نامیده میشود ، با چه کسانی میخواهد در صلح وصفا و همزیستی مسالمت آمیز به سر برد ؟ با چه کسانی دوستی و محبت میورزد ؟ با چه کسانی از انصاف کار میگیرد ؟ در چه مواردی از عدالت جانبداری مینماید ؟ کیها را باهم برادر میداند ؟
مگر نه اینست که این ارزشهای ” والا ” و این آرمانهای ملکوتی ، در بهترین صورت قابل تصور آن ، تنهاو تنها در برابر کسانی قرار است رعایت شود که مسلمان هستند و « لا اله الا الله محمد رسول الله » میگویند ؟ واما آنانی که این دین واین باور وعقیده را نمی پذیرند ویا بعد از پذیرش و پی بردن به نواقص و خلا های آن، آنرا رد مینمایند واز دائرۀ نفوذش پا برون مینهند ، “ کافر ” و ” ملحد ” و ” مرتد ” نامیده شده و قتل ، تروروبُریدن گردنها یشان مجاز و بلکه واجب شمرده شود ؟!
چنانکه در آیت یکصد و نود و یکم سورۀ البقرة آمده است :
وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ تُقَاتِلُوهُمْ عِندَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّى يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ فَإِن قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذَلِكَ جَزَاء الْكَافِرِينَ ﴿191﴾
ترجمه : و هر كجا بر ايشان دستيافتيد آنان را بكشيد و همان گونه كه شما را بيرون راندند آنان را بيرون برانيد [چرا كه] فتنه [=شرك] از قتل بدتر است [با اين همه] در كنار مسجد الحرام با آنان جنگ مكنيد مگر آنكه با شما در آن جا به جنگ درآيند پس اگر با شما جنگيدند آنان را بكشيد كه كيفر كافران چنين است.
وهمین طور در آیت هشتادو نهم سورۀ نساء گفته شده است :
وَدُّواْ لَوْ تَكْفُرُونَ كَمَا كَفَرُواْ فَتَكُونُونَ سَوَاء فَلاَ تَتَّخِذُواْ مِنْهُمْ أَوْلِيَاء حَتَّىَ يُهَاجِرُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ فَإِن تَوَلَّوْاْ فَخُذُوهُمْ وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ وَجَدتَّمُوهُمْ وَلاَ تَتَّخِذُواْ مِنْهُمْ وَلِيًّا وَلاَ نَصِيرًا ﴿89﴾
ترجمه : همان گونه كه خودشان كافر شدهاند آرزو دارند [كه شما نيز] كافر شويد تا با هم برابر باشيد پس زنهار از ميان ايشان براى خود دوستانى اختيار مكنيد تا آنكه در راه خدا هجرت كنند پس اگر روى برتافتند هر كجا آنان را يافتيد به اسارت بگيريد و بكشيدشان و از ايشان يار و ياورى براى خود مگيريد.
مگر نه اینست که آنانی که الله و محمد را با دلائل و براهین منطقی و مستدل وعلمی رد مینمایند و نمی پذیرند ، به نامهای کافر و مرتد و ملحد ومحارب با خدا و غیره بایستی محاکمه و إعدام شوند و سرهایشان از تنه هایشان با کمال قساوت و بی رحمی جداشود و …؟! چنانکه در آیت دوصد وهفده سورۀ البقرة آمده است :
يَسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِيهِ قُلْ قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَصَدٌّ عَن سَبِيلِ اللّهِ وَكُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِندَ اللّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىَ يَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ وَمَن يَرْتَدِدْ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُوْلَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿217﴾
ترجه : از تو در باره ماهى كه كارزار در آن حرام است مىپرسند بگو كارزار در آن گناهى بزرگ و باز داشتن از راه خدا و كفر ورزيدن به او و باز داشتن از مسجدالحرام [=حج] و بيرون راندن اهل آن از آنجا نزد خدا [گناهى] بزرگتر و فتنه [=شرك] از كشتار بزرگتر است و آنان پيوسته با شما مىجنگند تا اگر بتوانند شما را از دينتان برگردانند و كسانى از شما كه از دين خود برگردند و در حال كفر بميرند آنان كردارهايشان در دنيا و آخرت تباه مىشود و ايشان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.
مگر نه اینست که اسلام” عزیز” پیروان ادیان دیگر را مشرک و کافر و نجس و منفور پنداشته محاربه با ایشان را جائز و حتی واجب میشمارد و کشتار ایشان را تجویز میدهد؟ چنانکه در آیت بیست و هشتم سورۀ التوبه آمده است :
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ فَلاَ يَقْرَبُواْ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ بَعْدَ عَامِهِمْ هَذَا وَإِنْ خِفْتُمْ عَيْلَةً فَسَوْفَ يُغْنِيكُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ إِن شَاء إِنَّ اللّهَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿28﴾
ترجمه : اى كسانى كه ايمان آوردهايد حقيقت اين است كه مشركان ناپاكند پس نبايد از سال آينده به مسجدالحرام نزديك شوند و اگر [در اين قطع رابطه] از فقر بيمناكيد پس به زودى خدا اگر بخواهد شما را به فضل خويش بىنياز مىگرداند كه خدا داناى حكيم است.
مگر آیا اینطور نبوده است که آنانی که میخواسته اند در همان دین أجدادیشان که در بسیاری حالات خداپرستانه نیز بوده است ، باقی بمانند ، به نام أهل ذمه ، می بایستی جزیه پرداخته به ذلتها و زبونی ها و حقارتهای گوناگون تن میدادند؟ چنانکه در آیت بیست نهم سورۀ التوبة گفته میشود :
قَاتِلُواْ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَلاَ بِالْيَوْمِ الآخِرِ وَلاَ يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَلاَ يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ حَتَّى يُعْطُواْ الْجِزْيَةَ عَن يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ ﴿29﴾
ترجمه : با كسانى از اهل كتاب كه به خدا و روز بازپسين ايمان نمىآورند و آنچه را خدا و فرستادهاش حرام گردانيدهاند حرام نمىدارند و متدين به دين حق نمىگردند كارزار كنيد تا با [كمال] خوارى به دستخود جزيه دهند
مگر آیا این محمد بن عبدالله نبوده است که در نخستین إقدام رهزنانه و مسلحانۀ خویش علیه أهالی مکه ، عبدالله بن جحش را در رأس یک گروه هشت نفری از مهاجرین به شمول سعدبن أبی وقًّاص، وبه منظور گرفتن راه کاروان تجارتی مکِّیان ، و آنهم در نخستین روز ماههایی که جنگیدن درآن ممنوع بود ، به منطقۀ نخله واقع در نیمه راه طائف ومکه فرستاد تا بالای کاروان یاد شده حمله نموده آنرا را بربایند و به مدینه بیاورند ونامش را بگذارند ” جهاد في سبیل الله “ و ” غنیمت گرفتن از کفار ” ؟! که در نتیجۀ این یورش رهزنانه و این دزدی مسلحانه، قافله سالار آن کاروان به نام عَمرو بن الحَضرَمي کشته و دوتن دیگر به نامهای عثمان بن عبدالله و حَکَم بن کیسان اسیر شدند و نوفل بن عبدالله توانست ازچنگ مهاجمان مسلمان فرارنماید… ودر فرجام این دزدی مسلحانه که در نوع خود بی سابقه بود ودر گسترۀ عنعنات و رسم و رواجهای قبیلوی آنزمان بسیار شرم آورو خائنانه به حساب می آمد ، محمد به منظور توجیه و تبرئۀ این عمل ننگین ، به مثابۀ عذری بدتر ازگناه ، برای خویش آیت دوصد وهفدهم سورۀ البقرة راگویا نازل کرد که در بالا آنرا تذکر داده ایم. و از آنجا که بر شمردن همه تفصیلات و جزئیات این عمل ننگین و چپاول گرانه در حیطۀ این مقال نمی گنجد ، خواننده گان عزیزی که خواهان آگاهی بیشتر در زمینه باشند میتوانند به صفحات 82 الی 85 جلد دوم سیرة النبي تألیف أبی محمد عبدالملک بن هشام که مشهورترین و مؤثق ترین شرح حال محمد بن عبدالله به حساب می آید مراجعه فرمایند.
مگر این محمد بن عبدالله نبود که به منظور تحمیل عقائد و باورهای زورگویانۀ خویش بالای أعراب و یهودیان ساکن مدینه راه إرعاب و دهشت افگنی را در پیش گرفته و فرهنگ ترورو تصفیۀ جسدی مخالفین وکشتن بی رحمانۀ اسیران جنگی را در لفافه یی مقدس نهادینه و مروج ساخت و پیروانش تا همین اکنون به گونه یی افتخار آمیزو در حقیقت بی شرمانه آنرا إدامه میدهند؟! چنانکه درهمان سالهای حیات محمد اشخاصی چون کعب بن الأشرف ، سلام بن أبی الحُقَیِّق ، إبن سنینة و أبوعَفَک که از رهبران وشخصیتهای سرشناس قبائل یهودی بودند و با او مخالفت میورزیدند و نیز شاعرزنی به نام عصما بنت مروان که در هجو او شعر میسرود و همچنان رُفاعة بن قیس الجُشَمی از زعمای قبائل قیس که در صدد صف آرایی و رزمیدن علیه محمد بود و عَبهلة الأسود العنسی که یکی از رهبران ردَّة ( ترک کننده گان اسلام ) و مدعی پیامبری و ایجاد دین دیگری غیر از اسلام بود و جنبشی نیرومند، شبیه جنبش مُسَیلِمۀ ( کذاب ) رابه راه انداخته بود ، همه به دستور وی و ضمن عملیاتهای حساب شدۀ تروریستی به قتل رسیدند. و همانگونه که در همه تاریخهای اسلامی و غیراسلامی و همه سیرة النبی ها درج گردیده است، محمد بن عبدالله این به إصطلاح پیام آور صلح و صفا ومحبت واین نمونۀ انسان دوستی ومهرورزی ؛ با کمال قساوت و سنگدلی دوتن از اسیران جنگ بدر به نامهای عقبة بن أبی معیط و نضر بن الحارث را بی رحمانه وناجوانمردانه در راه عودت از ساحۀ جنگ به مدینة و به جرم آنکه آنان در هنگام موجودیت محمد در مکه وی را إستهزاء و تمسخر نموده بودند، فرمان داد تا آنان را گردن زنند و فرما نش را شمشیر زن نامدار اسلام علی بن أبیطالب با افتخار و مباهات تمام عملی نموده سرهای آن دو انسان اسیر را درحالی که دستهایشان بسته بود سنگدلانه از تنه هایشان جدا وبه حیاتشان خاتمه بخشید و این رویداد المناک نخستین چراغ سبز و نخستین مجوزی بود که محمد در کشتار بیرحمانۀ اسیران جنگی از خود به جا گذاشت و مسلمانان راستین ویا به گفته یی دیگر پیروان خط اسلام ناب محمدی از آن زمان تا کنون بیشرمانه به آن مبادرت میورزند . از همه جالب تر اینکه پس از آنکه محمد در حضور یارانش فرمان داد تا عقبه بن أبی معیط را گردن زنند او ملتمسانه و نا امیدانه گفت :ای محمد ! کودکانم کي را خواهند داشت ؟! ومحمد که سراپایش را کینه و بغض و حس انتقامجویی فرا گرفته بود ، گفت : النار ! به این معنی که آتش دوزخ به داد آنها خواهد رسید.( * )
پس کجاست آن دوستی و محبت که شما عزیزان آنرا به اسلام نسبت میدهید و دلهای خویش را به آن خوش داشته نمیخواهید چشمانتان را بگشایید و حقیقت را که به یقین بسیار تلخ وخیلی درد آور ورنج دهنده است با چشمان خویش نظاره کنید ؟!
( * ) – به منظور آگاهی بیشتر در این زمنه ها لطفا رجوع کنید به :
– الإغتیال السیاسی في الإسلام – نوشتۀ هادی العلوی – طبع سوم – 2001 – مطبعۀ دارالمدی للثقافة و النشر – سوریة – دمشق.
– سیرة النبي تألیف أبی محمد عبدالملک بن هشام – جلد دوم – ص : 87 – 119
– تاریخ طبری – جلد سوم – ص : 936 – 996
– سیرت رسول الله – نوشتۀ رفیع الدین إسحاق إبن محمدِ همدانی، از روایت إبن هشَّام – نشر مرکز 1373 – ص: 264 – 308
– طبقات – نوشتۀ محمد بن سعد کاتب واقدی – ترجۀ دکتر محمد مهدوی دامغاني – انتشارات فرهنگ و ا ند یشه – تهران 1374 – جلد دوم – ص : 7-32
– تاریخ إبن خلدون – جلد اول – ص : 401 – 408
پایان
+++++++
خوانندۀ گرامی ! ازحضورشما صمیمانه خواهشمندم تا این مقال را یک بار دیگر نیز با دیدی انتقادی و امعان نظر مطالعه فرموده با تحریر ملاحظات و نقطه نظرهای خویش و إرسال آن به آدرس زیرین، برایم إفتخار بخشید تا همصحبت شما باشم .
مقالات رسیده
