مداخله جنایتکاران بزرگ علیه رژیم جنایتکار اسد در سوریه

                                    

syria-31-1

قربانیان جنگ کثیف در سوریه

مليتاريسم، جنگ و گزینۀ تهاجم نظامی، يکی از آن ابزار های استراتيژيکی است که نظام سرمايه داری از بدو پا گرفتن اش تا امروز هر از گاهی از آن برای تداوم حيات و همچنين نجات از باطلاق بحران هایی که نتیجۀ طبیعی فلسفۀ وجودی اش می باشد، استفاده برده است. تفاوتی که در شکل این استراتیژی ایجاد شده است اینست که دولتها و قدرتهای امپرياليستی تا آنجایی که ممکن است، خود مستقیمأ در گیر جنگ نشده بلکه در نيابت نماینده گان شانرا در جغرافیای مورد نظر، وارد جنگهای کثیفی مینمایند و زمانی هم که لازم شد با استفاده از برتری تيکنولوژيک و قدرت نظامی شان، با حملات ضربتی کوتاه مدت، موازنۀ جنگ را به نفع خود تغییر میدهند.

مورد سوریه و جنگ کثیفی که در آن در جریان است، جنگی است از این جنس که در یک طرف رژیم جنایتکار اسد و حامیانش رژیم اسلامی ایران، حزب الله لبنان، روسیه و چین و در جانب مقابل جریانات به شدت ارتجاعی چون “القاعده”، “جبهۀ نصر”، “ارتش آزاد سوریه” و حامیان منطقوی و بین المللی آنها به سر کرده گی ایالات متحده آمریکا قرار دارند.

در این جنگ وحشیانه سکتاریستی که ابعاد آن محدود به سوریه نمی ماند، استفاده از سلاح کشتار جمعی، بمب های کیمیاوی که عمدتأ در زراد خانه های کشور های غربی تولید میگردند، فاجعۀ اسفبار انسانی را بار آورده و منجر به قتل هزاران کودک، زن و مرد که هیچ ربطی به این جنگ نداشته و بُرد هر دو طرف در گیر، برای شان فاجعه می آفریند، گردیده است.

در این میان موضیعگیری کشور های آمریکا، انگلستان، فرانسه، دبیر کل ناتو و حکومت های مزدور منطقه ئی و محلی شان در مخالفت با استفاده از سلاح کیمیاوی و “دفاع” از مردم سوریه، همانقدر فریبکارانه و دروغين است که حمایت آنها از نيروهای اسلاميست افغانستان در جنگ علیه شوروی تحت نام “دفاع” از مردم افغانستان در دهه هشتاد.

تاریخ به یاد دارد که چگونه همین کشور های مدعی انسان دوستی که امروز “خط قرمز” شانرا استفاده از سلاح کیمیاوی اعلام می دارند، قطعنامه يی را که شورای امنیت سازمان ملل در ماه مارچ ١٩٨٦ در محکومیت رژيم صدام بدليل استفاده از بمب های کیمیاوی علیه مردم کرد، به رأی گذاشت، ويتو نموده و به آن رأی منفی دادند.

علی الرغم پولیسی کردن اوضاع و به گروگان گرفتن آزادی های مدنی انسانها در کشور های غربی، عمدتأ آمریکا، کشورهای امپرياليستی به سردمداری ايالات متحده با توجیه جنگ علیه تروریسم اسلامی، عملأ همین گروه های تبهکار و جنایت پیشه که علاوه بر تطبیق احکام شریعت اسلامی، زنان را به “جهاد نکاح” فرا خوانده و سر اطفال مخالفین شانرا می برند، را در جنگ های نيابتی و در چارچوب استراتيژی گسترش حوضه نفوذ شان، به کار گمارده و تا دندان مسلح کرده اند.

سناریوی سیاه که امروز در سوریه جاری است و خواست برحق مردم برای نان و آزادی را قلب ماهيت کرده است، میتوانست سرانجام دگر گونه ئی داشته باشد، اگر که موج خیزش های انقلابی مردم سوریه که علیه خود کامگی های رژيم بعث به رهبری اسد آغاز شده بود، توسط حزب انقلابی هدایت میشد.

عدم آماده گی و حضور سازمانيافته و مستمر طبقه کارگر و حزب سوسياليستی کارگری در هدايت و رهبری خزشهای انقلابی مردم نه تنها در سوریه، که در کشور های دیگر عربی چون مصر، تونس و ليبی، نيز به نيروهای راست ارتجاعی و بورژوا-امپرياليستی اين فرصت را داد تا حاصل انقلاب مردم را بدزدند و ائتلافی از راست ترين و عقبگرا ترين نيروها را به حمايت کشورهای امپرياليستی به مقدرات مردم اين کشورها حاکم سازند.

حملۀ احتمالی و دخالت مستقيم نظامی کشور های غربی به سر کردگی آمریکا، به ابعاد سیه روزی، فقر و فلاکت مردم و وحشت و بربريت جاری افزوده و فاجعۀ انسانی کنونی در سوریه را گسترده تر مینماید. تأخیر در آغاز حمله نظامی به سوريه که باراک اوباما، برندۀ جایزه صلح نوبل، آنرا به رأی کنگره گذاشته است، بیشتر باین دلیل است تا به نماینده گان نظام سرمایه فرصت بيشتری بدهد، تا مطمین گردند که آتشی که در سوریه شعله ور ساخته اند، را میتوانند در کنترول داشته باشند.

سازمان سوسیالیستهای کارگری افغانستان بر این باور است که دنيای عاری از جنگ و مليتاريسم، دنيای آزاد و برابر فقط با بر چیدن نظام سرمایه داری به دست توانای کارگران انقلابی ممکن و ميسر است. بر طبقه کارگر و نيروهای سوسياليست و مردم آزاديخواه در جهان است که در صف متحد و در حمايت از مردم سوريه و در تقابل با مليتاريسم و جنگ افروزی هر دو کمپ ارتجاع بورژوا- امپرياليستی ايستاده از جان و حرمت انسانها دفاع نمايند.

زنده باد سوسیالیسم!

نابود باد نظام ضد انسانی سرمایه!

شورای مرکزی سازمان سوسیالیستهای کارگری افغانستان

05.09.2013

١٣٩٢/٠٦/١٤

 

Permanent link to this article: http://workersocialist.org/992/